Eenakterfestival 2006

	Eenakterfestival 2006
Nederlands Homepage Dagboek Columns Zoeken Toneel Acorn Robocup Links Games CV BBS	Het is jaren gelden dat ik naar het Delfts eenakterfestival ben geweest. Dat was in het verleden wel anders. Twee keer heb ik daar zelf opgetreden en zes achtereenvolgende jaren heb ik er een gedetailleerd verslag van dag tot dag over geschreven, eigenlijk een soort weblog avant-la-lettre. Het Delfts Eenakterfestival biedt amateurtheatergroepen de unieke kans om zich te presenteren op een groot podium. Voor het publiek is het de ideale manier om in korte tijd te zien wat er in de regio aan amateurtheater wordt gemaakt. Er zijn ook prijzen aan dit festival verbonden: De zogenaamde "Delftse Koeien". Een deskundige vakjury, dit jaar bestaande uit Petra Laseur, Wigbolt Kruijver en Aike Dirkzwager geeft elke avond een mondelinge recensie van de gespeelde stukken. Op zaterdagavond reiken ze dan de Delftse Koeien uit aan de beste acteur, actrice, regisseur en vormgever. Dit jaar vindt het festival plaats op 25, 26 en 27 mei in Theater de Veste in Delft. En nu was ik er weer eens bij, in elk geval op de eerste avond. En natuurlijk had ik een groot schrijfblok meegenomen om aantekeningen te maken, want ik wilde, als vanouds, een verslag van de avond maken! Al in de rij voor de kassa ontmoette ik verschillende oude bekenden. De meesten had ik in jaren niet meer gezien. Zo was daar bijvoorbeeld Wilma Keizer. Ze vertelde me dat ze bezig was met jeugdtheater, ondermeer aan een voorstelling gebaseerd op "Majlent: jongen in meisjesdagen", een boek van Ted van Lieshout (Uitg. Van Goor, 1991 - ISBN 90.00.02807-8), dat gaat over een jongen die denkt dat hij van binnen een meisje is: Hij wil moeder worden! "Joeri wil een wonder, hij denkt dat hij beter in de wereld zou passen als hij een meisje was. Hij noteert een aantal dagen uit zijn leven, waarin hij denkt dat het wonder zal gebeuren en hij eindelijk een meisje zal worden. Om zijn droom te verwezenlijken wil Joeri gerust een aantal dingen opofferen... 'Maljent' is geschreven vanuit het oogpunt van een twaalfjarige, die er alles voor over heeft om "zijn" wonder te doen geschieden, en kan misschien voor ouders van een kind met genderidentiteitsstoornissen een blik geven op de belevingswereld van hun kind. Ook erg geschikt voor kinderen en adolescenten" Ik was dus al bezig om aantekeningen te maken, voordat ik het theater binnenging! Er waren vanavond drie stukken te zien: Theatercollectief 12+10+18 uit Poeldijk speelde "Prinsessenbonenbed", geschreven door Bouke Oldenhof, Drift uit Rotterdam speelde "Tocht", een bewerking van het bekende stuk "Open Huwelijk" van Dario Fo en de Delftse Komedie uit Delft speelde "Schoppen", geschreven door Florian Kullberg. Vroeger was het gebruikelijk dat elke avond van het festival begon met interviews met de regisseurs, maar sinds vorig jaar is er gekozen voor een nieuwe formule: Elk stuk wordt voorafgegaan door een kort filmpje dat een beeld geeft van de toneelvereniging, het stuk en de regisseur. Een leuk idee, dat in elk geval garandeert dat die drie aspecten altijd aan bod komen, wat bij de interviews niet altijd het geval was. Er was vanavond erg veel publiek: 310 betalende bezoekers. Die passen niet in het onderste gedeelte van de theaterzaal, dus vanavond werd, voor het eerst in de geschiedenis van het Delfts Eenakterfestival, ook het balcon gebruikt om iedereen een zitplaats te kunnen bieden. Prinsessenbonenbed Na het korte inleidende filmpje, gemaakt door Mina en Mina, begaf iedereen zich naar de theaterzaal. Julia en ik kozen voor een plaatsje helemaal achteraan op het balkon. We hadden vanaf daar een prachtig overzicht over het toneel. Deze eenakter werd speciaal voor het collectief geschreven door Bouke Oldenhof, op basis van een waargebeurd familieverhaal. Een welwillende vrijgezel komt terecht in een web van leugens en intriges als hij verkering krijgt met een tuindersdochler. Hij wordt in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd door de moeder en haar drie prinsessen. 'Kan hij ons thuisbrengen? Ons alle drie? Dat moet jij vragen. Als het lukt hebben we de hele avond geen cent uitgegeven. Daar zal mamma blij mee zijn.' Toen we gingen zitten, waren de drie dochters al op het toneel. Het decor bestond uitsluitend uit metalen buizen. De drie zussen stonden er achter. Het duurde even voordat ik wist wat het voorstelde. Een gevangenis? Een rij huizen? De ramen in een hoerenbuurt? Nee! Het waren de kassen van het Westland! Een heel mooi toneelbeeld! Het was een leuk stuk, met grappige vondsten in het gebruik van attributen. Wie had kunnen denken dat er letterlijk een bed van prinsessenbonen gestort zou worden en dat daar nog op gevreeën kon worden ook? Er werd ook redelijk overtuigend geacteerd, alleen was de verstaanbaarheid van de spelers niet altijd even goed, soms doordat er binnensmonds werd gepraat, soms doordat er juist te hard werd geschreeuwd. De onschuldige vrijgezel werd door de vier dames volkomen klem gezet. Het zal je maar gebeuren! Publieksreacties: "Leuk", "Ik moet er nog even over denken", "Leuk, ja ,ja, ja...", "Wel grappig", "Onderhoudend"... Tocht De iets te korte pauze eindigde met het inleidende filmpje van het tweede stuk. Het geluid bij dit filmpje was opvallend slecht, bijna onverstaanbaar... Na het filmpje haastte iedereen zich terug naar de zaal, Julia en ik weer naar ons hoge plekje achterin... Twee mensen, een man en een vrouw, zijn getrouwd. Ooit waren ze gelukkig. maar ergens onderweg zijn ze elkaar kwijt geraakt. Heel slordig. De vrouw schreeuwt om aandacht en probeert zich van kant te maken. De man zoekt zijn heil bij andere dames, maar wil dan wel graag de toestemming van zijn vrouw. Voelt zij misschien iets voor een open relatie? Nu zijn ze weer bijeen. Wat is er over? Hoe moet het verder? Is het vuur er nog? En zo ja: gaat alles dan in de hens? "Jij doet ontzettend lullig. weet je dat? Wat spook je daar eigenlijk uit? Ben je nou helemaal belazerd, hysterische koe die je er bent" We zagen een verslag van een huwelijk dat in de geest van die tijd blootgesteld wordt aan het experiment van "Openheid". Dit stuk is een bewerking van "Open Huwelijk" van Nobelprijswinnaar Dario Fo. Open huwelijk is een humoristische dialoog waarbij een hele reeks pro's en contra's naar boven wordt gehaald. Een verhaal over macht, liefde en vooral zwakheden die we elk voor onszelf herkennen. Een verhaal dat nog niets aan actualiteitswaarde heeft verloren. Dit stuk had het allemaal! Iedereen heeft ervan genoten. Van decor en attributen was nauwelijks sprake, alleen vier lappen stof en een stoel. En verder was er een galg, die de technici op verzoek van de spelers omhoog en omlaag haalden. En zo werd op meer manieren er de nadruk op gelegd, dat dit een toneelstuk was. Dat de spelers zich bewust waren dat ze voor een zaal vol mensen stonden. Dat element werd heel bewust in het spel meegenomen. Gek genoeg versterkte dat juist de echtheid van het gespeelde. Ook de attributen die gemimed werden met ondersteuning van suggestieve geluiden, waren eigenlijk reëler dan echte attributen. De verstaanbaarheid was trouwens uitstekend, we hebben geen woord gemist. De akoestiek van de zaal is dus goed en onze plaatsen waren niet te ver achterin, een stuk kan gewoon volledig verstaanbaar zijn. Als alles zo goed klopt, vergeet je bijna om met de blik van een recensent te kijken en ga je helemaal op in het spel. Wat daarin vooral opviel, was dat de vrouw bijna voortdurend alle macht had. Alleen toen de man haar dreigde in de steek te laten, sloeg de wanhoop bij haar toe, hoewel dat al snel weer over was. Het publiek beloonde deze voorstelling met een staande ovatie! Publieksreacties: "Erg leuk", "Fantastisch", "Goed gespeeld", "De beste", "Geweldig, heerlijk, fris, leuk"... Schoppen Het geluid van het derde filmpje was gelukkig beter dan van het tweede. Daardoor kwam duidelijk de boodschap over dat dit stuk zou gaan over Trouw, Verraad en Liefde en over hoe het soms niet mogelijk blijkt om dat wat je nu belooft in de toekomst ook na te komen. Het stuk is geschreven door Florian Kullberg uit Delft die weliswaar geen Nobelprijswinnaar is, maar wel de literaire prijs van de Provincie Gelderland 2005 heeft gewonnen. Een jonge vrouw moet afscheid nemen van haar man; hij zal sterven aan een dodelijke ziekte. Onverwacht, onaangekondigd en niet van te voren afgesproken. Zij zweert nooit meer een andere man lief te hebben en ontmoet een ander. Wie neemt haar dat kwalijk? Iedereen kijkt naar haar, iedereen wil iets van haar. Omdat ze allemaal iets van hem wilden en weten dat ze niet meer gaan krijgen. Op het draaipunt van haar leven wordt ze heen en weer geslingerd tussen geven en nemen, verdriet en troost, heden en toekomst, belangen en dilemma's. Nu komt alles samen. "Ik had de piloot moeten vragen of hij door die flats wilde vliegen, dat zijn toch jouw flats dus dan mag het, dan was jij sneller klaar geweest en ik hoefde me ook nergens meer zorgen over te maken." Ook dit stuk begon met het doek open. We zagen verschillende groepjes stoelen waarop mensen zaten te wachten. Ja, wachten... Maar waarom wisselden de mensen af en toe van bankje? Was dit de wachtkamer van een ziekenhuis? Of was het misschien een hal op een luchthaven? Dat laatste leek bevestigd te worden toen van linksachter twee mensen opkwamen met reisbagage: De hoofdrolspeler en zijn vrouw. Later wenste ik, dat ik me op dat moment goed in mijn hoofd geprent had, welk jurkje zijn wettige echtgenote ook alweer droeg, want ik raakte al snel de draad van het stuk kwijt. Wie was ook alweer zijn vrouw en wie zijn maitresse? En was hij nu al dood of nog niet? Toen ik doorkreeg dat de gebeurenissen niet in chronologische volgorde werden gepeeld, begon ik er weer iets van te begrijpen. Maar waarom was dat zo? Waren de bladzijden van het script door elkaar gehaald? Had de "tocht" uit het vorige stuk vat op het script gekregen en het als een wolk losse velletjes doen neerdalen in de handen van de regisseur? De voortdurende wisseling tussen scènes uit verschillende fasen van het verhaal maakte het moeilijk te volgen en de slechte verstaanbaarheid verergerde dat nog. Als je er net in geslaagd was te begrijpen op welk punt in het verhaal een scène thuishoorde, waren de spelers alweer op een volgende overgegaan. En steeds maar weer dat wisselen van bankjes. Iedereen wist duidelijk op elk moment waar hij moest zitten of staan. Ik had de scènes liever in de juiste volgorde gezien, maar ik kreeg wel het angstige gevoel, dat er dan een erg mager verhaaltje van het hele stuk zou overblijven. Vanuit mijn ooghoeken zag ik aan Julia's lichaamstaal dat zij, net als ik, zich met dit stuk niet amuseerde. Er waren trouwens ook mensen in het publiek die veel duidelijker lichaamstaal spraken en de zaal voor het einde verlieten. Publieksreacties: "Even niet", "Ik vond de eerste zin al slecht", "Aangrijpend", "Niet goed", "Slecht stuk", "Minder goed dan het tweede stuk"... Jury Het wachten was nu nog op het oordeel van de deskundige jury. Al snel werden we opnieuw de zaal ingeroepen om hun oordeel over het gespeelde te vernemen. Wigbolt Kruijver: "Het is behoorlijk lastig om op zo'n korte termijn een recensie over een stuk te produceren. Daar komt bij, dat we nog vijf andere stukken gaan zien op de komende twee avonden. We kunnen dus niet teveel zeggen, omdat we dan misschien verwachtingen wekken bij de deelnemers, die dan later toch niet uitkomen. Het was leuk om vanavond, op één avond, drie zó verschillende stukken te zien." Aike Dirkzwager: "Om met het eerste stuk te beginnen, ik vond het erg interessant. Ik heb meer stukken van Bouke gezien. Net zoals in zijn andere stukken is in dit stuk het standsverschil tussen mensen een belangrijk thema. Maar er zaten nog veel meer thema's in dit stuk en dan zal het moeilijk zijn om in je regie een heldere keuze te maken over welk thema je nu precies wilt belichten." Wigbolt Kruijver: "Naast al die thema's had dit stuk ook nog een sprookjesachtig element." Aike Dirkzwager: "Ik werd in elk geval getroffen door het prettige openingsbeeld van het eerste stuk." Wigbolt Kruijver: "Overigens hebben wij al deze stukken van te voren toegestuurd gekregen en we hebben ze allemaal al gelezen." Aike Dirkzwager: "Zo weten we bijvoorbeeld, dat de schrijver van het eerste stuk aan het einde duidelijk laat blijken dat de dochter helemaal niet echt invalide is geraakt. In het stuk zoals we dat nu gezien hebben, bleef dat in het ongewisse." Petra Laseur: "Ik vond het eerste stuk een mooie vormgeving hebben, maar dat gold zeker ook voor het tweede stuk. Met een aantal lappen en een stoel werd het hele toneelbeeld gevormd. Ik vond de verstaanbaarheid bij het eerste en derde stuk niet goed. Het derde stuk was erg ingewikkeld. Het zijn knappe acteurs die in zo'n ingewikkeld stuk toch in staat zijn om hun teksten met zoveel overgave te zeggen." Wigbolt Kruijver: "De schrijver van het derde stuk heeft expres gespeeld met de chronologie van de gebeurtenissen om een dramatisch effect te bereiken van het contras vóór en na de dood van de hoofdrolspeler. Mijns inziens is hij daarin te gretig geweest." Na deze korte reactie vertrok de jury voor vanavond: Zij moesten hun trein nog halen en het was al erg laat geworden. Borrel Het publiek was echter nog lang niet moe en er werd in de kleine foyer nog uitgebreid nagepraat en -geborreld. Daarbij werd er pianomuziek gespeeld door Walter Nijenhuis en er werd door vele stemmen (sommige zeer professionele) spontaan en enthousiast meegezongen. Het was een geweldige theateravond, die de verwachtingen overtrof. Wat jammer dat ik er die twee volgende avonden niet bij kan zijn. Er staat nog veel moois op het programma: vrijdag 26 mei Onder ons (Hazerswoude-Rijndijk) De koning De nulaflevering van de absurdistische televisieserie Herenleed. "Zegt u maar jij tegen me, hoor." "Dat zal ik doen, ja. Maar zeg jij maar u tegen mij, hoor. Geen gedonder." De Onderneming (Rotterdam) Melba toast Een familiedrama rond een kistje waarin een overleden moeder een videoboodschap heeft achtergelaten voor haar gezin, plus een gesloten envelop voor ieder afzonderlijk. De moeder heeft twee jaar eerder zelfmoord gepleegd. Of is het anders gegaan? De Goudse Komedie (Gouda) Nulpunt Een avond uit het leven van een bijzondere man en een bijzondere vrouw. Maar of ze elkaar nog zo bijzonder vinden na al die jaren, valt nog te bezien. Een tekst van Alan Ayckbourn. zaterdag 27 mei Gophi (Lisse) Uit de kille grond van mijn hart Frederik verrast zijn vrouw Gabriëlle met een diner. Wat lastig is, want zij is enkele weken eerder overleden. Hij heeft haar dus eerst moeten opgraven uit haar laatste rustplaats. Gabriëlle heeft echter ook nog wat verrassingen voor hem in petto. VAK, centrum voor de kunsten (Delft) Vlot gevaren Een groepje scholieren besluit de pestkop van de klas tijdens een vaartocht terug te pakken. De zaken lopen echter heel anders dan verwacht. Spectaculaire entr'acte Prijsuitreiking. Tot slot wordt het festival swingend afgesloten met muziek van disco Herman. De spelers van vanavond Prinsessenbonenbed Theatercollectief 12+10+18 uit Poeldijk Tekst Bouke Oldenhof Regie & Toneelbeeld Paul Sekreve Decor Harry Terlaak Techniek Joeri van Heijningen & Reinier van der Zande Rolverdeling Dinie, moeder: Helene Vos Natasja, oudste dochter: Mirjam de Hoogh Violet, middelste dochter: Jona Gardien Miranda, jongste dochter: Maghen Hilgersum Kees: Gideon Harms Wim, broer van Kees: Jim Koop Tocht Tekst Dario Fo Bewerking / regie Ric Berretty Techniek Joris Quaedflieg Rolverdeling Man: Elard Pijnaken Vrouw: Astrid van der Laar Schoppen Tekst Florian Kullberg Regie en idee Marc Aarnink Dramaturgie Anita Boone Techniek Jan Harm Hansma Rolverdeling Willem: Bas van Beek Dasha: Frouke Hoeksma Willem's vader: René Post Ruth: Alwine Essens Tinus: Renate van Olst Klaas: Huibert Spoorenberg Terug naar Evelien's toneelpagina Terug naar Evelien's dagboek

Laatste wijziging: May 27 2004	© 1985-2006 E.G. Snel