De eerste avond |
|||||||
Nederlands
Homepage
|
InterviewsVoor de interviews waren in het theatercafé van Theater de Veste drie fauteuils opgesteld op het podium. Zulke stoelen scheppen echt een sfeer van rustig bijpraten in een goed gesprek. Maar waarom drie? Voor een gesprek met drie regisseurs en een interviewer zou je toch vier stoelen verwachten.Maar je krijgt in het theater niet altijd te zien wat je verwacht en dat is maar goed ook. Jaren geleden hebben we op dit festival al van Aus Greidanus kunnen leren, dat een voorstelling vooral interessant is door wat er 'niet klopt'.
De interviews waren dan ook een veel minder statisch gebeuren dan andere
jaren. In plaats van vier pratende mensen achter een tafel zagen we nu
hoe Piet van der Pas verschillende gasten na elkaar op het podium
haalde met als extra hindernissen melkbussen en microfoonkabels.
Piet begon met een uitgebreide inleiding over de gang van zaken op het
festival en de gasten, die we vanavond te zien zouden krijgen. Vorig jaar
ging het festival niet door, omdat er weinig aanmeldingen waren, maar dit
jaar was het aantal aanmeldingen juist enorm. De selectiecommissie had
dit jaar maar liefst vierentwintig voorstellingen om uit te kiezen. De
formule van het festival is hetzelfde als voorgaande jaren.
Van der Pas: "Wat vinden jullie interessant aan Van Warmerdam?"
Van der Pas: "Wilma Sekrève, theaterkoningin van het Westland..." Van der Pas: "Liesbeth Verzijden regisseerde voor Neon3 uit Naaldwijk "Danny & Roberta",geschreven door Patrick Shanley. Waarom heb je voor dit stuk gekozen?" openingHet festival werd geopend door voorzitter Olga Geerling. Zij legde kort de gang van zaken op het festival uit. Veel daarover was al gezegd door Piet van der Pas en dat herhaalde ze niet. Jammer voor de mensen die niet bij de interviews geweest waren en dat waren er toch heel wat, want de zaal was goed gevuld.Als speciale gast voor de opening kondigde ze Ronald Snijders aan.
Ronald speelde vier nummers op zijn dwarsfluit.
Maar zijn optreden beperkt zich niet tot fluitspel.
Hij maakt ook gebruik van zijn stem en mimiek.
Hij loopt ook tussen de eerste rijen van het publiek door
en speelt zo nu en dan een stukje rechtstreeks naar één
van de toeschouwers.
Daarna was het zover. Het eerste stuk ging beginnen! Onnozele kinderenWolfgang: zit het in de man?Leonard: nee. Wolfgang: in de stoel? Leonard: nee. Wolfgang: in de vrouw? Leonard: nee. Wolfgang: dan blijft er niks over. Wolfgang Offenbach is een kunstschilder in een voortdurende artistieke impasse die samenleeft met zijn broer Leonard. Leonard wil een eigen leven leiden, de wijde wereld in om daar een wellustige vrouw te ontmoeten. Hij komt niet veel verder dan de buren, het echtpaar Anton en Karin Derkinderen. De pogingen van Leonard om contact te leggen met mevrouw Derkinderen leiden tot verrassende en onwerkelijke dialogen die als volkomen vanzelfsprekend worden gepresenteerd. Een leuk stuk.
Publieksreacties"Dat-ie zo onnozel kan spelen", "Wel boeiend", "Amusant, maar het stukje over de papfabriek was niet te verstaan", "Redelijk, wat langdradig"Danny & RobertaDanny en Roberta, twee contactgestoorde figuren, staan aan de zelfkant van het leven. Beiden zitten in zichzelf opgesloten met onopgeloste problemen die zij niet kunnen verwerken omdat zij niet in staat zijn erover te spreken. Roberta, dochter van Italiaanse immigranten, is met haar geloof haar milieu kwijtgeraakt en Danny is een woesteling, die alleen door vechten en schreeuwen zijn doodsangst kan bezweren. Op een avond treffen ze elkaar op de rand van de wanhoop in een café. Ze gaan elkaar verbaal en fysiek te lijf en brengen uit pure nood de nacht met elkaar door. Geleidelijk aan breken ze door elkaars pantser heen.
Als we de zaal inkomen, zien we Roberta al zitten aan haar tafeltje in het café.
Buiten zien we Danny zo nu en dan voorbij komen.
De muziek, die hierbij hoorde ging helemaal verloren in het geroezemoes van het publiek.
Een prachtige voorstelling.
Mees van de Bosch had het eerder deze avond over 'geloofwaardigheid'
en dat was precies wat we hier zagen.
Dit was hartstikke echt en dan vergeet je gewoon, dat je naar toneel zit te kijken.
Publieksreacties"Beter", "Fascinerend", "Erg goed; ik heb genoten", "Geloofwaardig", "schitterend", "Heel erg knap; boven amateurnivo!"MachtTheatercollectief 12+10+18 speelt een compilatie van meerdere stukken van Alex van Warmerdam. De theaterteksten van Alex van Warmerdam (De wetten van Luisman - 1984, De Leugenbroeders - 1988, Kaatje is verdronken - 1993) worden gekenmerkt door typische, vaak bizarre humor waarmee hij thema's als macht, eenzaamheid en scheefgegroeide familieverhoudingen gestalte geeft. Een uitdaging voor het theatercollectief om een voorstelling te maken waarin vooral het thema 'macht' de rode draad vormt.Het eerste dat opvalt, is een groot raamkozijn op het toneel.
Door dit raam zien we de muzikanten en het koor.
Op de rest van het toneel vinden de handelingen plaats.
De functie van de gezongen teksten was waarschijnlijk om voor elke scène aan
te geven wat er in het stuk vooraf gegaan was, zodat de context van de scènes
beter te begrijpen was. Maar helaas was de zang vrijwel onverstaanbaar.
Publieksreacties"Niet goed", "De gezongen tekst was niet te verstaan", "Niet zo leuk", "Een beetje gemaakt, niet echt"RecensiesDe mondelinge recensie werd deze avond verzorgd doorUrsul de GeerenMarijke Beversluis.Ursul de Geer. Zes jaar lang heeft hij het omstreden programma ''t Is hier fantastisch' gepresenteerd. Hij speelde in diverse speelfilms (Spetters, De Anna, Ademloos, De vierde man, Moord in Extase) en regisseerde. Marijke Beversluis werkt al jaren mee aan het Delfts Eenakterfestivalals recensente. Het eerste stuk: Onnozele kinderenMarijke Beversluis: "In dit stuk werd duidelijk met veel plezier gespeeld. De talenten van de spelers werden goed ingezet. Toch begon het stuk gaandeweg te trekken en te slepen.Ik heb me afgevraagd, waar dat toch in kan zitten. Men heeft vaak de neiging, om zich te vergissen in de stukken van Van Warmerdam. Tekst is niet genoeg. Het gaat om de situatie. Tot de kern teruggebracht. Van daaruit ga je dan lijnen maken. Goed luisteren naar de tekst. Misschien was het probleem van deze voorstelling, dat men zich te weinig bewust was van die lijnen." De Geer: "Daar kan ik me bij aansluiten. Het is lang geleden, dat ik amateurtoneel heb gezien. Leuk om te zien dat er met zoveel liefde aan gewerkt wordt. Heel anders dan vroeger, toen de hele familie vanzelf begon te lachen als Tante Mien op het toneel verscheen. Maar het probleem blijft, bij alle stukken vanavond, behalve het tweede, dat je een stuk kiest, waarin de talenten van de spelers goed geëxploiteerd worden.
Voor het eerste stuk zou ik aanraden om eens om de tafel
te gaan zitten en je alleen maar op de tekst te bezinnen.
We zagen hier spelende kinderen,
maar het is een valkuil om te spelen als kinderen." Het tweede stuk: Danny & RobertaDe Geer: "Dit was verbijsterend goed. Hoge kwaliteit. Het stuk was gesneden op deze mensen.Als je hier samen aan werkt, dan kom je steeds verder. Er hadden hier en daar best wat langere stiltes in gekunt. Dat kun je in het vuur van je spel weleens vergeten." Beversluis: "Ik vond het ook heel goed. Op dit moment zou ik het stuk even niet willen zien spelen door professionals. Dat zou deze mooie indruk bederven. Het is zo leuk, dat ik deze mensen niet ken. Daardoor vallen ze voor mij nu helemaal samen met de personages, die ze spelen. Dat werkt zo goed. Deze mensen worden ook niet gehinderd door de ervaring van een professioneel acteur. Daardoor zie je af en toe, gelukkig, nog een 'rafeltje'. Je moet een stuk als dit minstens twintig keer spelen. Dan ga je die dingen aanvoelen... Maar dit was absoluut toptoneel!" De Geer: "De muziek tijdens de scène over het koudmaken vond ik niet nodig. Die muziek had bijvoorbeeld best ná de scène zelf gekund. Dat is dan zo'n moment waar je extra tijd kunt nemen. Ook hadden de spelers meer kunnen blijven liggen in de bedscène. Je hoeft je niet voortdurend af te vragen of je wel te zien bent en of je wel te verstaan bent. Bij zulk goed spel kan dat." Beversluis: "Een lijstje van dingen die goed waren:
De Geer: "En het was af en toe heel grappig." Het derde stuk: MachtUrsul de Geer: "Het spelen in ondergoed is erg pretentieus. Om te beginnen was de zang niet te verstaan..." Wilma Sekrève: "Onze microfoons werkten niet. Dit was geen goede voorstelling. We hebben vanavond heel hard moeten vechten om er toch nog iets van te maken."Beversluis: "Ik heb dit stuk al eerder zien spelen door Theatercollectief 12+10+18 en toen stond in het juryrapport, dat het onhandig was om de scène met Kaatje achteraan te plaatsen. Die stond nu vooraan en dat werkte inderdaad veel beter. Bij het ondergoed heb ik ook mijn twijfels..." De Geer: "Dat vormexperiment komt de kwaliteit van de spelers niet ten goede." Beversluis: "Je moet bij Van Warmerdam vooral de indruk vermijden, dat het publiek denkt, dat het zich in een gekkenhuis afspeelt. Dat moet je niet hebben, want het ondermeint het neerzetten van volwassenen." De Geer: "Ja, dan zit de acteur gevangen in de vorm. Het spel in de klas kwam in deze vorm niet tot leven." JuryMees van de Bosch maakte de nominaties voor de Delftse Koe bekend.Van de Bosch: "We gaan als jury niet ook nog eens een recentie geven. We noemen alleen kort de nominaties. Bij de prijsuitreiking zullen we onze keuze motiveren. We gaan ook tegen de regels in om steeds één acteur, één actrice en één regisseur te nomineren. Vanavond nomineren we bijvoorbeeld twee actrices, maar het zou ook best kunnen, dat we op een avond niemand nomineren..." De genomineerden waren:
Lees verder over de tweede avond. | ||||||
Laatste wijziging: Jun 26 2004 |
© 1985-2006 E.G. Snel |