De derde avond

Vrijdag 14 mei

Interviews

De interviews werden vandaag afgenomen door Piet van der Pas. Als eerste De Flits uit Delft met het stuk 'Simone my love', dat is geschreven door Karlijn Stoffels en geregisseerd door Julika Sommerhalder.

Aad Wieman regisseerde voor Kruimels uit Rotterdam het stuk Perseus in Avondrood. Aad kan er vanavond zelf niet bij zijn, daarom zit één van de spelers aan tafel voor het interview: Wijnand Westerveld.
Van der Pas: "Ik las dat jullie geen script hadden?"
Westerveld: "Dat klopt. Wij maken onze stukken altijd zelf. De regisseur wilde Griekse mythologie, dus daar zijn we aan gaan werken. Ons stuk speelt zich af in een bejaardenhuis. De zuster kiest er voor om het verhaal van Perseus te gaan naspelen. De meeste spelers stellen dus bejaarden voor..."
Van der Pas: "En jullie laten je door de grimeur oud maken?"
Westerveld: "We hebben een geweldige grimeur. Maar we hebben vooral ook veel gekeken naar oude mensen. Wat ze doen, wat ze niet doen, hoe ze de dingen doen."
Van der Pas: "En dat ga je dan gewoon imiteren?"
Westerveld: "Natuurlijk, maar we proberen dat zo geloofwaardig mogelijk te doen."
Van der Pas: "En blijven jullie zo oud?"
Westerveld: "Nee, wanneer we Grieken spelen, worden we opeens groots, dynamisch en sterk. Dat is in elk geval de bedoeling."
Van der Pas: "Hoe is jullie groep, Kruimels, ontstaan?"
Westerveld: "Kruimels is al veertig jaar geleden ontstaan als bewegingsgroep. Vroeger was het een pantomime groep. Later werd dat mime, enzovoort. Tegenwoordig gebruiken we allerlei vormen door elkaar."
Van der Pas: "Gebruik je dan altijd al die elementen?"
Westerveld: "Nee hoor, dat is net hoe 't uitkomt."
Van der Pas: "En ligt de tekst vast?"
Westerveld: "Nu wel, maar de huidige tekst is al werkende bereikt. De mensen die wij spelen hebben een rotleven, maar het is wel een humoristisch stuk geworden."
Van der Pas: "Bepaalt de regisseur uiteindelijk wat er in blijft en wat niet?"
Westerveld: "Ja, de regisseur heeft daar een hele zware stem in. Er moet altijd iemand zijn die 'er buiten staat' en naar ons kijkt om te beslissen wat er goed uit ziet."

Simone my love

Dit stuk zag er nogal statisch uit. De spelers zitten, of staan te praten. Ik vond ze er wel erg nietig uitzien op dat grote toneel. Op de achtergrond waren drie grote, witte doeken, waar met de kleur van het licht de stemming van de scênes onderstreept werd. Dat zag er goed uit.
Het spel dat vóór die doeken geleverd werd, kon mij niet overtuigen. Het zal de bedoeling geweest zijn om diep doorleefde emoties ten toon te spreiden, maar op mij kwam dit huilerig en overdreven over.
De verschijning van Simone, in een afwijkende kleur licht, was mooi. In dat licht, in haar witte jurk, had ze beslist iets van een geestverschijning. Ook toen ze weer vertrok was er even diezelfde betovering.
Verder zei het stuk me weinig. Het is me niet duidelijk geworden wat er nu mee bedoeld wordt.

Enkele publieksreacties

Perseus in Avondrood

"Oude mensen,
hun gedachten gebonden aan het verleden,
lichamelijk beperkt in het heden,
vinden een uitweg in het spelen van een mythe
en tonen hun ware aard."

'Perseus in Avondrood' speelt in een bejaardentehuis waar een bedrijvige zuster haar handen vol heeft aan de dagelijkse zorg voor bewoners. Als ze de ondernemendste oudjes niet meer in de hand kan houden tracht ze hen te 'paaien' met het vertellen van een verhaal. Maar dan groeit de situatie haar pas echt boven het hoofd....

Dit stuk boeide al meteen. Het begon met een ritmisch bewegen op muziek op verschillende manieren. Heel mooi was bijvoorbeeld het dansje dat de bejaarden uitvoerden met imaginaire looprekjes.
Je kon daaraan duidelijk zien hoe ze de bewegingen van bejaarden bestudeerd hadden. En dat werd heel geloofwaardig nagedaan. Alleen wèl op de maat van de muziek!
En het bleef boeien. Het zat van begin tot eind vol met ritmische bewegingen. Tekst was er wel, maar die speelde een zeer ondergeschikte rol.
Er waren veel prachtige vondsten. Bijvoorbeeld werd er gebruik gemaakt van een grote lap witte stof, die voor onze ogen veranderde in de golven van de zee, een schip, de rotsachtige kust van een Grieks eiland, drie heksen, enzovoorts. (Dit alles op subtiele wijze ondersteund door de belichting, die ook verder opmerkelijk mooi was.)
Een prachtig stuk. Voor mij was dit, met afstand, het beste stuk tot nu toe op het eenakterfestival 1999.
Het publiek beloonde de spelers met een staande ovatie. En wat me daarna opviel, was dat iedereen blij geworden was van het kijken naar dit stuk...

Enkele publieksreacties

Jury

Mees: "Vanavond hebben we twee totaal verschillende stukken gezien. Het eerste bijna zonder beweging. Een beeldhouwwerk. Het speelde zich helemaal af in het centrum. In het tweede stuk was juist alles beweging. En muziek. En dit speelde zich juist veel meer af in de periferie.
Een overeenkomst tussen de twee stukken is, dat er in beide gevallen heen-en-weer geschakeld wordt tussen realiteit en fantasie."

Het eerste stuk

Het tweede stuk

Nominaties voor de Delftse Koe

Cis van Draanen

Wil Hendriks

Aeltsje Hylkema

Ema Sindelárová

Wijnand Westerveld