De tweede avond |
|||||||
Nederlands
Homepage
|
Donderdag 21 mei
Interviews
De interviews werden vandaag afgenomen door Piet van der Pas.
Dorotheé Beens
regisseerde voor Jongerentheatergroep Climax uit Gouda "Vogelvrij".
Mario Carolus van Lier
regisseerde voor
Van Lier & Kornuiten uit Delft
'Duifje Klok'.
Vogelvrij'Vogelvrij' speelt zich af in een buurthuis gelegen in een rustige wijk van een middelgrote stad. Hier komen jonge mensen wekelijks bijeen voor het organiseren van festiviteiten voor en door jongeren uit de buurt. Hun onbezorgde leven krijgt op een dag een wending, wanneer zij door activistische jongeren, afkomstig uit een ander land, worden overvallen en in gijzeling worden genomen.Het doel van de actie is om aandacht te krijgen voor politieke gevangenen, waar ook ter wereld. De regering wordt opgeroepen om hen te steunen in hun pogingen om politieke gevangenen vrij te krijgen. Er volgt een confrontatie tussen de beide groepen, waarbij duidelijk wordt dat ze gevormd zijn door verschillende culturen. Naarmate de gijzeling vordert, ontstaat er toenadering. Het stuk begon met Mark, die zich helemaal uitleefde in een fantasie. Hij draaide keiharde muziek en liep rond met een bezem, die een electrische gitaar voorstelde. Mooi! Daarna kwamen één voor één de andere jongeren binnen. Hun gesprek kwam wat gemaakt over, maar nog net geloofwaardig. Dat hield helemaal op toen de 'terroristen' binnenkwamen. Het is niet alleen het beeld van een lief klein meisje, dat een machinegeweer vasthoudt. Dat is een beeld dat we goed kennen uit het journaal. Overal in de wereld worden kindsoldaatjes ingezet, wanneer de echte soldaten allemaal zijn gesneuveld. Het probleem zit meer in de manier waarop ze met hun teksten omgaan. Je kreeg eerder de indruk dat je naar de musical van groep acht zat te kijken dan naar een serieus bedoeld toneelstuk. Later in het stuk, toen de 'terroristen' het verhaal deden van wat ze in hun eigen land hadden meegemaakt, bleek het vrouwelijke terroristje trouwens wel degelijk te beschikken over de stemregisters die ze in het begin van het stuk zo goed had kunnen gebruiken.
Toen de terroristen zich met hun slachtoffers hadden verzoend,
en via de telefoon de verlossende mededeling werd gedaan:
"Het is voorbij"
Barstte het applaus los.
Een prachtig slot!
Volgens mij was de keuze van dit stuk niet moedig, maar overmoedig. De spelers hebben hun best gedaan, maar wat hier van ze gevraagd werd, was onhaalbaar. Ik vind het stuk ook misplaatst op het eenakterfestival en ik vraag me af, hoe het door de selectie is gekomen. De jongeren hadden bovendien een bijzonder irritante groep fans meegebracht. Ongetwijfeld hun trotse ouders en grootouders, die het nodig vonden om de teksten van hun kinderen nog eens te herhalen en die al begonnen te lachen als hun Pietje alleen maar opkwam. Dit was publiek dat nog nooit een theater van binnen gezien had; dat kon je horen. Enkele publieksreacties:"Hartstikke leuk." "Het begon energiek." "Wel leuk." "Ze deden hun best!" "Een zwakke tekst. Dankzij de spelers toch boeiend, vooral in het tweede gedeelte."Duifje Klok'In de verzengende hitte van het Italiaanse Toscane broeien de onderlinge jaloezie en liefde van vier vriendinnen en hun zoon.''Duifje Klok' is een schildering van vier vrouwen en hun verhouding tot elkaar; hun omgangsvormen, hun onhebbelijkheden en ergernissen die in het vakantiehuis, ver van hun eigen Den Haag, eindelijk naar boven komen. Het verhaal is doordrongen van de sfeer, de geuren, de wijngaarden en de kleuren van Toscane. Als je zintuigen, door de overdaad van het artistieke wonder in Toscane, overbelast dreigen te raken, lijd je, zegt men, aan het syndroom van Stendhal (De l'amour): 'De golf van emotie ging zo diep, dat ze nauwelijks te onderscheiden was van religieus ontzag.' Met heel eenvoudige middelen was er een prachtig toneelbeeld gecreëerd. Vijftien stoelen, één vleugelpiano, één cellist, vier repen stof en licht. Heel mooi! Daarmee houdt mijn enthousiasme echter op. Ik had het programmaboekje ditmaal zorgvuldig gelezen, maar het hielp me niet verder. Er was geen touw aan vast te knopen waar dit stuk nou over ging. Dit was dan een ingekorte versie, maar het was langdradig. Veel mensen bleken het heel goed te vinden. Tot mijn verbazing ging meer dan de helft van het publiek staan bij het applaudiseren. Hadden zij hetzelfde stuk gezien als ik? Dat moet wel, maar ze hadden het anders beleefd.
Enkele publieksreacties"Goed." "Mooi" "Heel leuk" "Erg leuk" "Mooi" "Apart" "Prachtige kleding" "Gaaf" "Boeiend; pakkend" "Prachtig decor"JuryDe deskundige jury bestond vandaag uit Carline Brouwer (actrice) en Hugo Maerten (acteur/regisseur).Hugo Maerten: "Ik dacht altijd dat acteurs en regisseurs het moeilijk hadden. Maar nu ik hier zit als recensent weet ik, dat de recensenten het het moeilijkst hebben.
Het eerste stuk had een duidelijke opbouw met begin, ontwikkeling en einde.
En dat was eigenlijk het enige wat het had.
Het tweede stuk was van avondvullend ingekort tot een duur van
één uur. Dat leek me van te voren al heel knap.
Carline Brouwer: Ik zie dat Hugo toch op een andere manier heeft gekeken dan ik. Hij meer als regisseur en ik als speelster.
Het eerste stuk had ik gelezen en ik vond het niet zo geweldig.
Dankzij het spel werd het toch iets meer.
Bij het tweede stuk vond ik het heel leuk dat er een cello
bij was gehaald. Helaas werd hij verkeerd gebruikt.
Het is me niet duidelijk geworden wat nou de bedoeling
was van dat instrument.
Nominaties voor de Delftse Koe
Lees verder over vrijdag 22 mei... Terug naar Evelien's eenakterfestival 1998 pagina... | ||||||
Laatste wijziging: Mar 28 2004 |
© 1985-2006 E.G. Snel |