De DELFTSE POST over Des Duivels
Nederlands
Homepage
Dagboek
Columns
Zoeken
Toneel
Acorn
Robocup
Links
Games
CV
BBS
Veel show en veel plezier bij Amato in 'Des Duivels'
Door: ANGELA VAN KLEEF
DELFT - De Delftse toneelvereniging Amato doet meer en meer van zich spreken. Tijdens het afgelopen weekeinde gaf zij in het gelukkig weer beschikbare Flora Theater vier voorstellingen van 'Des Duivels'. Dit spel, geschreven door Alexandra Mikellatos, is een bewerking van een novelle van de beroemde vijftiende-eeuwse Italiaan Niccolò Machiavelli. Amato heeft er, onder regie van Ger Stienstra en Erna de Vries, een kleurige, komische productie van gemaakt, met een sterk show-element.
Lucifer, heerser van de hel, is
door de bank genomen zeer tevreden over zijn uitermate akelige
onderdanen. Hij betreurt echter één ding: er is de afgelopen
tijd een vermindering waargenomen in de toestroom van het
aantal verdoemde zielen.
Dat kan natuurlijk niet. De veroorzaker
van deze betreurenswaardige toestand, de lakse duivel Belphagor,
wordt zeer tegen zijn zin naar de
aarde gezonden om het langlopend effect van zijn gebrek aan
enthousiasme teniet te doen en
zoveel mogelijk mensen tot bijzonder slechte daden te verleiden.
Om dit te vergemakkelijken
krijgt hij anderhalf miljoen dukaten mee, terwijl hij bovendien de
mogelijkheid heeft zich het lichaam van een mens toe te eigenen.
Belphagor neemt bet lichaam over van een pas gestorven Florentijn en begint zijn missie
met grote vreugde over zijn
nieuwe verschijningsvorm en een
totaal gebrek aan belangstelling
voor geld. Deze beslist niet satanische aspecten aan de figuur
maken hem aanzienlijk onschuldiger dan de meeste van zijn
'medemensen',
wat tot hilarische
complicaties leidt.
De beide regisseurs hadden van
de introductiescène in de hel een
groot spektakel gemaakt met veel
in rood en zwart en zwavel rondkruipende duivels, voorzien van
maskers en begeleid door oorverdovende geluidseffecten. Dit
was uitermate bevredigend: hoe lelijker, hoe mooier. En meteen
werd
duidelijk met hoeveel spelplezier
en discipline de twintig medewerkers zich in deze onderneming
hadden gestort.
Hink-stap-sprong
Voor de rol van Belphagor-in-mensengedaante bleek Valentijn Schulz goed gecast. Vanaf zijn eerste hikkende ademhaling, zijn ontdekking van fascinerende vingers en voeten waarmee je kunt lopen, hink-stap-sprong hij door de voorstelling met een kinderlijke verbazing die je zijn helse verleden onmiddellijk deed vergeten. Het was des te komischer, dat hij met dezelfde kinderlijkheid ijverig probeerde zijn duivelse taak uit te voeren, een contradictie die hij goed volhield.Ron Jansen was een prettige rustige en laconieke Matteo, de eenvoudige boer die zich niet verdiept in andermans zaken en best bereid is Belphagor te helpen bij diens soms hoogst merkwaardige capriolen. Hoewel als speler vaak buiten bet centrum, was hij alleen al met zijn mimiek altijd volledig bij de voortgang betrokken. Een heel amusante prestatie.
Het echtpaar Amerigo en Amelia, dat om financiële redenen zijn dochter aan de rijke Belphagor wil uithuwelijken, was bij Berthold van der Bolt en Riet Schütz in uitstekende handen. Hij cynisch en niet erg geïnteresseerd, zij de praalzieke, redderende vrouw met een scherp oog voor materiële zaken. Samen zeer humoristisch en prima op elkaar ingespeeld.
Bart Keijzer als hun zoon Lorenzo was wel de juiste verschijning maar leverde een wisselvallige portrettering soms volkomen aannemelijk soms ook wat stijfjes en niet helemaal makkelijk in zijn vel.
Nukkig
De dochter, Onesta, best bereid om voor geld te trouwen en beslist niet berekend op de overweldigende liefde van Belphagor, kreeg van Femke Graafland een overtuigende nukkigheid. Ze was beslist het juiste type voor de rol, hoewel die niet helemaal was uitgewerkt, waardoor ze het ene moment verademend goed op dreef was en het andere moment veel minder, met bovendien de neiging haar rok vast te houden. Dat laatste, geen raad weten met de handen, had de regie, als daar aandacht aan was besteed, er bij deze speelster zeker uit kunnen krijgen.Frank Koenen, die verschillende kleine rollen bekwaam vervulde, maakte als Giovanni getrouwd en verliefd op Onesta de indruk een mime speler te zijn of een bewonderaar van Charley Chaplin. Het effect was grappig kluchtig. Maar het was geen echt toneelspel.
Een prachtprestatie leverde Eugenie Gaiser in de rol van Giovanni's vrouw Theresa, in eerste instantie een ietwat truttige figuur, die echter in een van Belphagors machinaties door hem wordt bezeten. Haar transformatie was adembenemend en haar spetterende spelplezier als de nu alleen nog maar op sex beluste en dus zeer slechte vrouw werd het hoogtepunt van de voorstelling.
Met hun afwisselende en vindingrijke mise-en-scène, een goede tekstregie en een zeer toegewijde cast hebben Ger Stienstra en Erna de Vries van 'Des Duivels' een opvallende, vaak sprankelende productie gemaakt.
Terug naar Evelien's toneelpagina...
Mar 28 2004
© 1985-2006 E.G. Snel